Manu

• Naam: Manu
• Geboortedatum: 30-04-2013
• Geslacht: reu
• Gecastreerd/gesteriliseerd: nee
• Ras: 75% Siberische husky 25% Alaskan malamute
• Hoogte: 68 cm
• Gewicht: 33 kg

Manu was eigenlijk niet mijn hond. Mijn ex-partner en ik verhuisden naar Zuid-Frankrijk waar ik niet zou hoeven werken en dus zeeën van tijd zou hebben. Mijn ex-partner had al eerder Husky’s gehad en wilde graag weer een Husky. Via marktplaats vond hij een pup en we gingen kijken. Een paar weken later konden we Manu ophalen. Op 1 juli 2013 zat Manu achterin de auto als kleine pup en hij was zo ontzettend schattig!

Ik had nog nooit een hond gehad en liet de opvoeding aan mijn ex over. Manu leerde erg snel, was binnen een paar weken volledig zindelijk en hij sliep nacht 1 al door. Hij was heel relaxed, vond het buiten lopen leuk en helemaal niet eng. Hij was onverschrokken en op dag 2 dook hij zelfs al de sloot in om een paar baantjes te trekken. Ik wist dat hij entingen moest bij de dierenarts en dat je honden aan een riem laat tenzij er een bordje staat dat ze los mogen. Ik dacht dat iedereen puppy’s leuk vindt, dat honden met elkaar horen te spelen en dat alles valt of staat met de opvoeding. Nou, kwam ik even van een koude kermis thuis.

Jachtinstinct
Eenmaal in Frankrijk had ik alle tijd met Manu en verdiepte ik me steeds meer in hondengedrag. Manu was pas vijf maanden maar zijn energielevel was zo hoog dat we wandelingen maakten in de bergen en soms wel uren achter elkaar weg bleven. Manu ging overal mee naartoe en hij hoefde nooit alleen te blijven. Hij stond bij de rugbywedstrijden tussen de mensen op de tribune, hij ging mee naar de kroeg en bij onze vrienden op visite. Hij ging mee in het vliegtuig, uren in de auto en allerlei gebieden in. Hij had niet vaak meer een riem om, er was namelijk nauwelijks verkeer waar wij woonden. Totdat hij 10 maanden oud was en de kippen van verderop bezocht. Dat was niet goed gegaan.

Ik leerde dat een hond van rassen als die van Manu nou eenmaal niet gemakkelijk te trainen zijn en dat ze een enorm jachtinstinct hebben. Ik had geen idee hoe dit te trainen en heb erg veel geprobeerd. Manu gaat bij het ruiken of zien van wild direct in de kill-stand. Het moet dood en hij gaat door tot hij zijn prooi heeft. Niet alleen kippen, ook herten en hij rent ook een kudde koeien in. Leuk, zo’n onverschrokken hond. Het resultaat was dat hij altijd aan de riem liep.

We verhuisden terug naar Nederland en ik brak met mijn ex-partner. Ik besloot Manu te houden gezien ik met hem een hechte band had opgebouwd en de meeste activiteiten met hem ondernam. We vonden ons eigen huis en gingen verder met trainen. We vonden nieuwe vrienden en mijn familie is ook altijd behulpzaam geweest zodat ik Manu kon houden en toch fulltime kon werken. Hij groeide uit tot een stabiele en sterke reu. Manu is nog steeds heel relaxed, kan overal mee naartoe en hij kan goed om met volwassenen, kinderen en andere honden.

Inmiddels wonen Manu en ik in Den Haag en hebben we een aantal gehoorzaamheidscursussen succesvol afgerond. Manu loopt vrijwel dagelijks los en hij is behoorlijk goed gaan luisteren. We trainen nog steeds en ik moet hem heel goed in de smiezen houden. Hij heeft immers nog steeds een sterk jachtinstinct maar als ik hem flink in beweging houd is het goed te doen.

Manu is mijn oogappeltje en heel speciaal voor mij. Hij zit zo diep in mijn hart dat ik soms zelfs vlinders in mijn buik heb van die hond.
Ik hoop dat ik nog heel wat jaren van hem mag leren.