Ha! Wie had dat gedacht toch?
Oké, oké, de titel is wat misleidend want volledig tegen jullie verwachting in zal Uma nooit een goed fotomodel worden. Sorry lezers.
Ik vind fotograferen zo leuk, vooral het fotograferen van, in mijn ogen, de allermooiste wezens op aarde: Manu en Uma. Manu is inmiddels gewend dat hij overal geparkeerd wordt voor een foto. Poten op, poten over, de camera inkijken of juist naar links of naar rechts, even opzitten, even plat; u roept en Manu draait. En dan is daar Uma. In het beginstadium stond ze vooral ontzettend bezorgd te kijken en wilde zelfs wat trillen. Ik twijfelde weleens of ik het haar aan moest doen, ik vind dat een hond de dingen samen leuk moet vinden. Maar ja, zonder stress geen leren, toch?
Ik begon met het leren zitten op verschillende ondergronden. Thuis kan Uma zitten, wel alleen als je (nog steeds) iets lekkers van haar neus naar haar oren beweegt want als je alleen “zit!” tegen haar zegt kijkt ze je alleen maar aan alsof je haar wilt vermoorden. Uma heeft geen idee van commando’s, soms legt ze een link met een bepaalde handeling maar woorden aan een gebeurtenis verbinden doet ze niet. Na die 2,5 jaar zweten nog steeds niet. Wij doen het dus anders, wij doen gewoon onze dingen en laten Uma het hare doen en soms, héél soms staan we verbaasd te kijken omdat ze ineens doet wat de bedoeling is. Het leven met Uma zit vol verrassingen.
Maar goed, zitten op verschillende ondergronden dus. Zitten ging goed, ze kan de prikkels van buitenaf redelijk gemakkelijk wegsluiten en vooral als Manu met zijn dikke, harige gat tegen haar aan zit. Nu nog “blijf”. Dat was ook een hele uitdaging maar ik kreeg door dat als ik zonder iets te zeggen weer even een stap haar richting op zette ze weer terug ging in haar “commando”. Dit moest ik soms wel 10x herhalen en ik heb geluk dat Manu in de parkeerstand te zetten is want die dikkop wachtte geduldig af, nog net niet met zijn ogen rollend.
Nu de zit en de blijf erin zit kon ik gemakkelijk foto’s maken al keek Uma nog steeds als een zeer ongelukkige straathond die zojuist 10 stokslagen gekregen had. Geeft niet, ik was al heel erg trots op haar. Na de foto roep ik: JAAAA! en mogen ze een stuk worst komen halen. Uma is niet snel blij of enthousiast te maken tenzij je een kat naar haar zou gooien maar helaas zijn katten wat lastig mee te nemen in je jaszak. Dus nu strooi ik snoepjes hun kant op en doordat ze dan haar neus aanzet om ze op te sporen ontspant ze sneller.
Het bekende Uma-gezicht
Nu waren we in het stadspark, een prachtig landgoed met ontzettend veel groen, eekhoorns en overal water en het leek me leuk een foto van hen te maken voor het water waar de zon prachtig door de bomen kwam. De honden hadden al gerend, gesnuffeld en in het water gespeeld dus ze waren al wat moe en staan dan wat meer open voor een zit en een blijf. Ik roep Manu bij me, zeg hem iets te draaien en zet hem in een zit. Hij gaat braaf zitten en kijkt me verwachtingsvol aan, “braaf vriendje, goedzo”. Ik draai me om naar Uma maar ik zie haar niet. Ik draai terug en zie dat Uma me aankijkt en om Manu heen loopt. “Oké Uma, kom je”? Uma zet zichzelf strak tegen Manu aan en gaat zitten.
Huhhhhhhh?! “Uma, wat braaaaaaaf! Goed zeg, zag je dat Manu? Uma heeft wat geleerd”!
Ze kijken me nu allebei verwachtingsvol aan. “Laat die foto maar zitten, jullie zijn toch zo braaf”! Ik geef ze allebei een groot stuk Rodi worst. De kip en kaas variant vinden ze beide heerlijk. Normaal krijgen ze een klein stukje maar ik neem altijd wat grotere stukken mee voor als ze écht héél braaf zijn.
Toch kon ik het niet laten een foto van ze maken, dit keer ging Uma niet meer zitten maar toch vind ik het zo ontzettend braaf en vooral grappig dat het tweede “kunstje” dat onze Uma-prinses kan het poseren voor een foto is, haha!
Het resultaat:
