“Ach gut, die heeft heel wat meegemaakt”.
“Geen idee, dat weet niemand”.
“Die Spanjaarden hebben haar mishandeld, kijk dat snoetje. Ja hoor, arm kind. Kon je die niet beter in Spanje laten”?
“Tja, ze is nu best blij eigenlijk”.
“Best wel heftig daar hè”.
Uma is heel zielig, zo schijnt het. Als een vreemdeling naar haar kijkt drukt ze haar staart tegen haar buik aan, kruipt weg en kijkt vreselijk zielig. Op een of andere manier triggert dat mensen extra om nog eens te gaan bukken, met een raar stemmetje te gaan praten en haar met extra grote ogen aan te gaan kijken. Uma is inmiddels zo ver dat ze in deze situatie haar buik tegen mij aan drukt of achter mijn benen gaat staan. Opvallend is dat Manu zijn grote lichaam extra enthousiast onder diegene haar (vaak zijn het vrouwen) handen duwt en zo de aandacht bij onze Uma weg krijgt.
“Sneu zeg, zo’n angst”.
“Tja, eigenlijk heeft ze er geen last van als iedereen haar gewoon met rust laat”.
“Sjonge. Je vraagt je af of zulke honden hier wel een leuk leven leiden hè”?
“Zulke honden… ja”.
“Soms kunnen ze die beesten maar beter in Spanje laten of ze afspuiten”.
“Wilt u weer rechtop gaan staan? Ze vindt het niet leuk”.
“Ik heb zelf ook een angstige hond”.
“Aha”.
“Ik heb heel veel met dieren. Er is altijd direct een klik”.
“Hmhm, met Uma niet”.
Onze Uma is echt van ons. Ze vertrouwt ons en is graag in ons gezelschap. Ze kruipt op de bank, het liefst tussen ons in en rust haar hoofd het liefst op je been of je hand. ‘s Nachts maakt ze me soms wakker omdat ze liever zo dichtbij mogelijk ligt. Zodra we het strand naderen begint ze te piepen en hupt ze uit enthousiasme van de ene poot op de andere. Zodra ik de lijn losknip zakt haar achterste zo’n twintig centimeter, drukt ze haar lange achterpoten diep in het zand en vuurt ze zich af om vervolgens met een kop als ik zelden van haar zie rondjes te rennen. Manu probeert haar iedere keer weer bij te houden en wat heeft ze een lol als ze die rondes opnieuw wint.
Geloof ik erin dat sommige honden in Nederland niet op hun plek zijn? Ja. Maar ook Nederland is groot. Wij wonen met een zeer angstige hond in een stad en we laten haar daar ook loslopen. Wij hebben natuurlijk vreselijk veel geluk met een stabiele hond als Manu die haar zelfvertrouwen geeft en altijd een oogje op haar houdt. En wij zien dat Uma helemaal niet zo onzeker is als ze doet voorkomen.
Als een hond in elkaar duikt omdat jij haar aankijkt is dat niet persoonlijk. Houd gewoon op. Je bent geen hondenfluisteraar, je bent niet speciaal. Als je de tekenen van de hond niet herkent of je kiest ervoor ze niet te erkennen kan ik daar nog begrip voor opbrengen. Soms ziet een hond er dusdanig knuffelbaar uit dat je die vingers van je niet kunt bedwingen. Maar als een eigenaar vriendelijk vraagt of je de hond wilt negeren doe je dat. Dat is niet iets persoonlijks, we hebben geen hekel aan je, je mag best bestaan en ik doe met alle liefde een praatje met je. Maar laat mijn angstige hond met rust. Mijn hond leert van mij dat ik haar bescherm, dat wat er ook gebeurt ze altijd veilig is bij mij en dat andere mensen haar geen kwaad doen en ze dus best langs andere mensen kan lopen. Dit is de reden dat zij nu lekker los kan lopen in het bos of op het strand, de reden dat wij eindelijk op een normale manier langs mensen kunnen lopen op de stoep. In een hond als Uma zit heel veel werk en training en met één keer die grens over te steken kun je als vreemdeling al heel wat verpesten.
Dankjulliewel.
Liefs,
Uma’s bediende
